Kahit noong bata pa ako, isa na sa mga hiling ko kay Santa ang Rolex. Iba kasi ang dating pag Rolex ang nakasabit sa braso mo. Parang galit na galit ka sa pera.
Ang tatay ko, ilang beses na ring nagka-Rolex. Dahil nakapagtrabaho sa ibayong dagat, nakaipon siya't nakabili ng konting luho. Inggit na inggit ako sa tatay ko noon. E ayaw naman akong ibili ng Rolex dahil baka mawala ko lang daw. Ayaw din akong bigyan ni Santa kahit anong sulat ko sa kanya.
Nahilig ako sa relo nang nagbibinata ako. Seiko, Citizen, Alba, Valentino, ngunit hindi pa rin Rolex. 'Yung ilang kaklase ko sa high school, mahihilig din sa relo. Kahit malaki sa kanila, okey lang. Naglalagay muna sila ng panyo sa braso bago isusuot ang relo para magkasya.
Nang mag-asawa ako, baliktad naman. Ayaw ko nang magrelo. Parang asiwa ako na may nakasabit sa kamay ko. At saka, iba ang pakiramdam kapag walang relo. Kumikilos ako nang ayon sa natural na hiling ng katawan ko, hindi dahil may oras akong hinahabol. Tila naging malaya ako.
Ang relo ay tila countdown ng nalalabi pa nating buhay sa mundo. Habang tumitingin tayo rito, parang nagbibilang tayo ng sandaling mababaon tayo sa hukay.
Kung kailangan kong malaman ang oras, marami namang paraan. Kung nasa jeep ako o naglalakad, sumusulyap ako sa mga katabi--sa braso nila. Kung nasa simbahan o loob ng ibang gusali, malamang namang may wall clock. Sa bahay, nariyan ang channel 9 o ang radyo. Napatunayan kong hindi ko kailangan ang relo sa katawan ko.
Hanggang ngayon ay hindi ako nagsusuot ng relo, maliban kung kailangang-kailangan--lalo kung may show ako. At saka ang relo ko, Casio... hindi pa rin Rolex.
Napatunayan ko ring hindi mahalagang Rolex ang relo. Kahit Timex ang relo, pareho pa rin ito ng oras ng Rolex.
No comments:
Post a Comment